Architektura Katedry Gnieźnieńskiej

Słynna Katedra Gnieźnieńska to gotycka budowla, która jednak wpierw powstała w stylu romańskim w X wieku. Pod jej fundamentami znaleziono relikty wczesnoromańskiej budowli. W podziemiach katedry są one dostępne do obejrzenie wraz z schematem powstawania i ewoluowania świątyni. W XIV wieku powstała gotycka wersja katedry, którą znamy do dziś. Bazylika posiada trzy nawy zakończone prezbiterium z ambitem. Dwie wieże umieszczone we frontowej części są równej wysokości, zwieńczone są barokowymi hełmami. Wnętrze kościoła jest najnowsze i zmieniało się przez wieki. Wielki pożar dachu i prezbiterium w XII wieku wywołał konieczność zmiany wnętrza na zgodne z epoką, barokowo-klasycystyczne. Po II Wojnie Światowej, podczas prac renowacyjnych, zdecydowano się przywrócić katedrze dawny, gotycki wystrój. W centrum kościoła, a więc w połowie długości nawy głównej znajduje się złota konfesja, relikwiarz św. Wojciecha. Spiralne barokowe kolumny wspierają baldachim, pod którym znajduje się trumienka ze szczątkami świętego. Tuż obok, w centrum kościoła, znajduje się kamień upamiętniający Dąbrówkę, żonę Mieszka I. Nawy boczne są wieńcem kaplic i pomieszczeń. W trzynastu kaplicach katedry znajdują się ołtarze i nagrobki biskupów związanych ze służbą w świątyni lub osób dla niej zasłużonych. W południowej kruchcie znajdują się słynne Drzwi Gnieźnieńskie, romański zabytek sztuki odlewniczej z XII wieku.