Głównym grodem państwa Polan, pierwszą stolicą zjednoczonego przez Mieszka I państwa polskiego zostało Gniezno. Pochodzenie nazwy miasta niektórzy upatrują w gnieździe orła, które miał znaleźć legendarny Lech. W roku 1000 w Gnieźnie doszło do niespotykanego wydarzenia: do grobu biskupa Wojciecha, który został zamordowany w trakcie misji w Prusach przybył cesarz Otto III. Cesarza podejmował na swoim dworze Bolesław Chrobry. W trakcie spotkania cesarz Otto III uznał niezależność polskiego króla. Symbolicznym uznaniem tej niezależności było wręczenie Bolesławowi Chrobremu korony przez cesarza. W tym samym okresie Gniezno zostało metropolią biskupią, która była niezależna od niemieckich hierarchów. Metropolii w Gnieźnie podlegały nowo utworzone biskupstwa we Wrocławiu i Krakowie. Rola polityczna Gniezna zmalała po najeździe księcia Brzetysława, który miał miejsce w roku 1039. Po tym najeździe stolica państwa polskiego została przeniesiona przez króla Kazimierza Odnowiciela do Krakowa. Prawa miejskie Gniezno uzyskało w roku 1243. W 1331 roku miasto zostało zniszczone przez Krzyżaków, mimo to rozwój gospodarczy miasta trwał aż do wojen szwedzkich, które miały miejsce w XVII wieku. Wojny szwedzkie przyniosły upadek miasta. Gniezno położone jest na 7 wzgórzach. Najstarsze z tych wzgórz nosi nazwę Góry Lecha. Na Górze Lecha znajdował się pierwszy gród. Równie starą częścią Gniezna jest Stare Miasto.
